ΤΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟ ΔΕΛΤΙΟ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ: ΗΡΩ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ-Η ΗΡΩΙΔΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ!!!

Σαν αυριο εκτελειτε η ηρωιδα Ηρω Κωνσταντοπουλου στα 17 της με 17 σφαιρες απο πολυβολο...
Το Αντιστασιακο δελτιο δεν ξεχνα!!!Τιμα τη μνημη της μεγαλης αγωνιστριας της ελευθεριας και ηρωιδας!!!

Ηρω Κωνσταντοπουλου....

Ενα ονομα βαρυ σαν ιστορια.....

Μια ηρωιδα με ανδρικα κοτσια...

Αψηφισε Ιταλους και Γερμανους,δε διστασε να σταθει απεναντι τους και αντεξε τα βασανιστηρια!

Εκτελεστηκε σε ηλικια μολις 17 χρονων με 17 σφαιρες απο πολυβολο.......

Ας δουμε ομως λιγο αναλυτικοτερα ποια ηταν η ηρωιδα Ηρω Κωνσταντοπουλου:

«Ετσι ως αντικρίζω τα χώματα

ματωμένα, αναρριγώ,
κορίτσια της Καισαριανής
ραντίστε με τριανταφυλλόνερο
τα ηρωικά κορμιά μας».
Πάνος Ν. Παναγιωτούνης

Η Ηρώ Κωνσταντοπούλου, η οποία γεννήθηκε στις 16 Ιουλιου 1927 και εκτελέστηκε στις 5 Σεπτεμβριου 1944 σε ηλικία 17 χρονών, ήταν αγωνίστρια της εθνικής αντίστασης.

Οι γονείς της ήταν από τη Σπαρτη. Η ίδια γεννήθηκε κι έζησε στην Αθηνα. Ήταν μαθήτρια Γυμνασίου και οργανωμένη στην ΕΠΟΝ, όπου είχε αναπτύξει έντονη απελευθερωτική δράση, παρά το νεαρό της ηλικίας της. Μιλούσε τέσσερις γλώσσες και όταν τη βασάνιζαν οι χιτλερικοί στην οδό Μέρλιν, όπου βρισκόταν το αρχηγείο της Κομαντατουρ, αναφέρεται ότι τους "μαστίγωνε" στη γλώσσα τους.

Όταν συλλαμβάνεται για πρώτη φορά, ο εύπορος πατέρας της καταφέρνει να την ελευθερώσει. Λίγο πριν την αποχώρηση των Γερμανών, συμμετέχει στην ανατίναξη ενός τρένου που μετέφερε πυρομαχικά και ξανά συλλαμβάνεται στις 31 Ιουλιου 1944. Εκείνη τη μέρα είχε τελειώσει τις απολυτήριες εξετάσεις του Γυμνασίου. Επί τέσσερα μερόνυχτα τη βασάνιζαν να μαρτυρήσει τους συνεργάτες της. Αλλά ούτε τα βασανιστήρια ούτε οι δελεαστικές προτάσεις που τις έκαναν απέδωσαν.

Στις 5 του Σεπτέμβρη του 1944, η ΕΠΟΝίτισσα Ηρώ Κωνσταντοπούλου, εκτελείται από τους χιτλεροφασίστες κατακτητές. Θυσιάζεται στο βωμό της λευτεριάς, μαζί με άλλους 49 αγωνιστές αντιφασίστες. Εγινε θρύλος, ακολουθώντας τον ηρωικό δρόμο των παιδιών της ΕΠΟΝ, που έπεφταν στο «σπίτι – κάστρο» της οδού Μπιζανίου, στην Καλλιθέα:

«Πούθε έβγαινε; Απ’ τα Νιάτα απ’ τη θυσία,
τάχεν η ΕΠΟΝ γεννήσει η ηρωική,
να ξαναγράψουν μία παλιά Ιστορία
σε νέα σελίδα ακόμη πιο λαμπρή»
Σοφία Μαυροειδή – Παπαδάκη.

Δεκαεπτά χρόνια έζησε όλο κι όλο η Σπαρτιάτισσα, Ηρώ. Αλλά έζησε με τους ήχους των λόγων του Ρήγα Φερραίου, «τα δίκαια του Ανθρώπου» και το «όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά». Εδωσε μαθήματα ελευθερίας στους διώκτες της, στον περιβόητο συνεργάτη των χιτλερικών Αγήνορα. Σ’ αυτούς που φορούσαν τις γερμανικές στολές – «Ελληνες» – με επικεφαλής τον ταγματασφαλίτη Βάρβαλη – θύμιζε τα λόγια του Ρήγα Φερραίου, λίγο πριν την παραδώσουν στα γερμανικά SS: «Χάνει τα δίκαια του πολίτου, εκείνος οπού έγινεν εντόπιος εις ξένον βασίλειον και δε βοηθεί την πατρίδα του κι απ’ εκεί, με όποιον τρόπον ημπορεί, αλλ’ αδιαφορεί εις τας προσταγάς της. Ομοίως κι εκείνος όπου δέχεται οφίκιον ή δούλευσιν ή χαρίσματα από χέρι τυράννου. Ο τοιούτος δε λέγεται πλέον πολίτης, αλλά προδότης…».

Αυτή που δόθηκε ολόψυχα στον αγώνα για τη λευτεριά της πατρίδας απ’ τη χιτλεροφασιστική σκλαβιά, με τη ζωή και τη δράση της, ήταν ένα απ’ τα πιο μαχητικά μέλη της ΕΠΟΝ. Στα δεκάξι της, μιλούσε γαλλικά, αγγλικά, ιταλικά και γερμανικά: Ηταν πρώτη στον αγώνα, πρώτη στα μαθήματα… Πρώτη σ’ όλες τις εκδηλώσεις, ενάντια στους κατακτητές – βρισκόταν – πάντα στις πρώτες γραμμές της σκληρής πάλης. Αψηφούσε τους κινδύνους. Δύο φορές συλλήφθηκε – ξυλοκοπήθηκε – βασανίστηκε, την τρίτη φορά, στις 2 μετά τα μεσάνυχτα, οι χιτλερικοί, με τα ελληνόφωνα όργανά τους, σπάνε την πόρτα της, στην οδό Βεΐκου 57. Την οδηγούν στο άντρο των βασανιστηρίων της οδού Μέρλιν. Η Ηρώ φτύνει κατάμουτρα και μπατσίζει τον «Ελληνα» μεταφραστή. Δε μίλησε. Τη στέλνουν στο Χαϊδάρι, στην απομόνωση και σε συνέχεια στο θάλαμο των μελλοθανάτων (Ιούλης 1944). Κι απ’ εκεί στο ηρωικό Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Ανά πεντάδες μπροστά απ’ τις κάννες των πυροβόλων. Δεκαεφτά σφαίρες καρφώνονται στο κορμί της απ’ τους φασίστες, για τα δεκαεφτά της χρόνια, για «παραδειγματισμό», είπαν οι χιτλερικοί… Η Ηρώ έπεσε για τη λευτεριά του λαού, λίγες μέρες πριν απελευθερωθεί η Ελλάδα. Το σώμα της ηρωικής Ηρούς Κωνσταντοπούλου, έγινε λευτεριάς, λίπασμα:

«Εσύ δε θα μου πεις ευχαριστώ,

όπως δε λες ευχαριστώ στους χτύπους της καρδιάς σου

που σμιλεύουν το πρόσωπο της ζωής σου.

Ομως εγώ θα σου λέω ευχαριστώ

γιατί γνωρίζω τι σου λέω ευχαριστώ

γιατί γνωρίζω τι σου οφείλω…

Αυτό το ευχαριστώ είναι το τραγούδι μου».

Γιάννης Ρίτσος

Μαρτυριες για την Ηρω Κωνσταντοπουλου:

1)Απο τα κρατητηρια της οδου Μερλιν:

«...Επί 4 ημερόνυκτα την 

βασάνιζαν απάνθρωπα, όμως η 

ηρωική αυτή κοπελίτσα δεν λέει 

τίποτα. Κι όμως ξέρει πολλά. Της 

υποσχέθηκαν τα πάντα αν 

συνεργασθεί μαζί τους. Όμως η 

Ηρώ τους φτύνει και μάλιστα 

μπατσίζει τον Έλληνα 

διερμηνέα».

2)Απο τις φυλακες Χαϊδαριου:

 Στιγμή δεν άφηνε η Ηρώ να φεύγει άπρακτη. Μέρα και νύχτα προπαγάνδιζε. Μιλούσε κι έγραφε σημειωματάκια με τα γνωστά συνθήματα, που έρισκε τρόπο να στέλνει στις άλλες κρατούμενες, στις «ελεύθερες». Ανάμεσα στις 20 γυναίκες ττου θαλάμου ήταν και μία Βιεννέζα, τάχα θύμα των Γερμανών. Αλλά στην πραγματικότητα κατάσκοπος... Αλλά μια μέρα εξαγριώθηκε από τις πολλές βρισιές που έσερνε των Γερμανών η Ηρώ και πάνω στον θυμό της έβγαλε τη μάσκα της: Θα σε εκδικηθώ βρωμοελληνίδα, της λέει. Και το έκαμε. Το άλλο πρωί ο Γιόχαν, ο δεσμοφύλακας, μαστίγωσε το κοριτσάκι με τον συρμάτινο εκείνο βούρδουλα, που όπου έπεφτε άφηνε αυλάκια αιματηρά.

Λίγες μέρες αργότερα μάζεψαν όλες τις κρατούμενες να τις περάσουν από επιτροπή γιατρών. Θα κοίταζαν για την υγεία τους... Τις εξήτασαν απλούστατα γιατί θέλανε να στείλουν τις πιο γερές στη Γερμανία για εργάτριες και υπηρέτριες και τις πιο όμορφες και νέες για τα κτήνη τους που πολεμούσα στις πρώτες γραμμές. Το είπαν καθαρά, ξέροντας ότι έριχναν δόλωμα και όχι απειλή. Και το αποτέλεσμα απέδειξε ότι είχαν καλά μαντέψει και καλά μετρήσει το μέγεθος  της τραγωδίας των δυστυχισμένων γυναικών. Τι φρικτή ήταν εκεί μέσα η ζωή τους, ώστε οι περισσότερες το ήθελαν, το εύχονταν να φύγουν από το Χαϊδάρι, κι ας στέλνονταν μακάρι και στα βρωμότερα παλιόσπιτα.

Και τότε εκτυλίχθηκε μια σκηνή, που όταν την 

αναλογίζεται κανείς ανατριχιάζει σύγκορμος. 

Όσες ήτανε νόστιμες αρχίσανε άθελά τους, 

ασυνείδητα κινημένες από το ένστικτο της 

αυτοσυντηρήσεως να φτιάχνονται,για

να φανούν καλές για κει που τις προόριζε η 

μαύρη εφευρετικότητα των Ες-Ες. Τόσο φρικτά 

εξευτέλισαν την ανθρώπινη ψυχή οι Ναζί. Οι 

άλλες, οι κακοφτιαγμένες, οι ηλικιωμένες, 

αγωνίζονται να πείσουν τους γιατρούς ότι ήταν 

ικανές και για την πιο βαριά δουλειά, κρύβοντας

τις αρρώστιες που πέρασαν. Και ξάφνου να που 

την κολασμένη αυτή σκηνή ήρθε να διακόψει 

μια κραυγή. Η Ηρώ φαίνεται πως η αμόλυντη 

ψυχή της ένιωσε τόσο ντοπή, ώστε δάμασε τον 

φόβο της και στηλώθηκε αμείλικτη κα ωραία όσο ποτέ άλλοτε ανάμεσα στους Γερμανούς επιστήμονες και στις φυλακισμένες: «Ντροπή σας!»

Η κραυγή της, αν και εξασθενημένη, πάγωσε τους πάντες.

«Δεν είσθε Ελληνίδες!... Μα δεν ντρέπεσθε;

 Καμιά δεν πρέπει να πάει στην Γερμανία!... Μα τι φοβάσθε... Μην σας τουφεκίσουνε; Καλύτερα να μας τουφεκίσουν παρά να υποστούμε εξευτελισμούς!

Στους Γερμανούς έγινε αναβρασμός. Και μετά απο πολλά βασανηστήρια στο δωμάτιο 15 την κλείσαν στην απομόνωση. Είχε μείνει συνολικά 65 μέρες στην απομόνωση, γιατί οι Γερμανοί φοβούνταν μήν επαναστατήσει τους 8.000 κρατουμένους. Κι έτσι έφτασε η ώρα της κταδίκης. Οι εκτελεστές πήραν τις θέσεις τους. Η μικρούλα έδειχνε ατάραχη. Και κοίταζε κατάματα το απόσπασμα. Μόλις εμφανίζεται ο Γερμανός αξιωματικός, τρέμοντας από μίσος και θυμό σηκώνει τα χέρια της, χτυπάει ελαφρά το στήθος της και ρίχνει μια φωνή: «Χτυπάτε δω παλιάνθρωποι!» Οι Γερμανοί μένουν για λίγο εμβρόντητοι. Κι εκείνη συνεχίζει: «Κτήνη! Κτήνη!». Της απαντά το πολυβόλο. Το άμοιρο παιδί δέχεται 17 σφαίρες που γαζώνουν το στήθος της και σωριάζεται νεκρή. Από αυτό το γεγονός εμπνεύστηκε και ο Νίκος Τζήμας για την ταινία του, ’17 σφαίρες για έναν άγγελο’.

3)Η μαρτυρια της επισης-ηρωιδας-Λελας Καραγιαννη για την Ηρω Κωνσταντοπουλου:

Από τις 3 Σεπτεμβρίου με κοινή απόφαση του πολιτικού επιτρόπου Νοϊμπάχερ και του στρατιωτικού διοικητή Φέλμι διατάχθηκε η τμηματική αποφυλάκιση ορισμένων κρατουμένων από το Χαϊδάρι. Ωστόσο, η Λέλα Καραγιάννη, μια γυναίκα με απίστευτο ένστικτο, βλέποντας τις κινήσεις μέσα στο στρατόπεδο κατάλαβε ότι κάτι άλλο συνέβαινε. Πλησίασε τότε έναν Ουγγρογερμανό φύλακα, τον Βαλεντίνο, και τον ρώτησε. Εκείνος με σπασμένα ελληνικά της είπε: «Ηρώ αύριο πρωί πρωί…» και με το χέρι του έκανε την ανατριχιαστική κίνηση του δείκτη που τραβάει τη σκανδάλη. Η Ηρώ της. Το κοριτσάκι που κοιμόταν κάθε βράδυ στην αγκαλιά της. Το μυστικό διέρρευσε. Ολες ήταν δακρυσμένες. Μπήκε τότε ο φρουρός φωνάζοντας «Ηρώ Κωνσταντοπούλου». «Εγώ είμαι» είπε περήφανα. «Ερχομαι». Η Λέλα την πλησίασε και της είπε: «Μπράβο, Ηρώ μου. Ετσι πεθαίνουν οι Ελληνίδες» κι έσκυψε και τη φίλησε για τελευταία φορά. Ξημέρωνε 5 Σεπτεμβρίου 1944.

ΒΙΝΤΕΟ:

17 σφαιρες για εναν αγγελο-Η αληθινη ιστορια της Ηρως Κωνσταντοπουλου: